Wat een hoogte

Lieve allemaal,

wij zijn goed aangekomen in Lhasa. Wel hebben met name mama en ik wat last van de hoogte. Maar ik zal eerst wat typen vanaf waar we gebleven waren.

De laatste dag in Beijing hebben o.a. het zomerpaleis bezocht, een parel fabriek, een jade fabriek (of was dat al weer de dag ervoor?) en gewinkeld in een heel leuk straatje. Om 16.00 uur waren we terug in het hotel. Daar zouden we door een andere reisorganisatie dan onze gids en chauffeur om 18.00 uur opgehaald worden en naar het station gebracht. Na afscheid te hebben genomen van de gids zijn we nog ergens wat gaan drinken. Was een erg goed zaakje (vind je altijd op de laatste dag) daarna terug naar het hotel en gewacht op de man die ons op zou komen halen. Tegen half zeven was hij er en zijn we in het drukke Beijing richting het station gereden.

Hij vond dat we veel bagage hadden (ieder een tas en nog een tas handbagage) maar zette ons daarom voor het station af waarna hij zijn auto ging parkeren. We waren ruim op tijd en hij heeft ons tot in de trein gebracht, dat was wel fijn.

We hadden een vierpersoonscoupe, waar later nog een Tibetaan bij kwam. Een erg leuke jongeman (ik denk ergens in de dertig), hij sprak vloeiend Engels. Hij was in Shanghai op kostschool geweest toen hij jong was en had nu in Beijing gewerkt als docent Engels en drama. Was erg gezellig en hij kon ons ook al vast wat vertellen over Tibet en Lhasa. Ook was het fijn dat hij af en toe kon vertalen, want op de trein sprak het personeel alleen maar Chinees. Alleen de serveerster in de restauratiewagen sprak ook Engels. Daar zaten wij trouwens pal naast.

We vermaakten ons prima in de trein. Papa heeft met Norbu regelmatig een spelletje gedaan. Hij had een Ipad mee waarop ze vijf op een rij speelden. Ook hebben wij hem galgje geleerd en nog een spelletje dat mama en pape eerst even voor deden. Mama won dik, dus Norbu wilde het spelletje niet met haar spelen, alleen met papa. Ook heeft papa hem de sudoku puzzel uitgelegd. We hadden hem het boekje meegegeven om samen met een Japanse jongen te proberen de puzzel op te lossen. Maar uiteindelijk heeft papa de vakantie zonder puzzelboekje door moeten brengen omdat Norbu het boekje mee naar huis heeft genomen. Gelukkig had hij nog wat andere puzzelboekjes bij zich.

De trein stopte niet zo vaak als toen met de Transmongolie express, maar een paar keer onderweg. We vertrokken om 20.00 uur, dus toen was het al donker. De volgende dag gingen we door de bergen en grote vlaktes met op de achtergrond hoge bergen met sneeuw. Er was een strakblauwe lucht, dus we konden alles erg goed zien.

Mama had, integenstelling tot in het hotel, als een roos geslapen in de trein, wat ik niet kon zeggen. Heb het vijf uur 's ochtends zien worden. Maar gelukkig hoef je verder de dag niets, en kon ik toen weer bijkomen. Het eten was prima in de trein. We kregen de eerste keer stokjes om mee te eten. We kwamen een heel eind, maar op het laatst heeft mama toch om bestek gevraagd. Vanaf dat moment kregen we gelijk bestek als we gingen eten in de restauratiewagen.

De tweede nacht werden mama en in rond half vier wakker en hadden allebei hoofdpijn en voelde ons niet goed. Bleek dat we al op grote hoogte met de trein aan het rijden waren. Wij dachten dat het zuurstof dat extra in de trein zou komen vanzelf zou gaan werken. Msar dat was niet zo, dus de Tibetaan heeft het voor ons geactiveerd de volgende morgen. Toen ging het wel wat beter, maar we hebben alleen wat Nan brood (van twee dagen oud) van de Tibetaan gegeten en tussen de middag een banaan. Om beurten hebben we overdag nog wat geslapen. We hadden duidelijk alle symptomen van hoogte ziekte. Maar gelukkig nog in milde vorm. Het hoogste punt waar we met de trein over zijn gegaan was ruim 5.000 meter, Lhasa ligt op 3.650 meter, gelukkig een heel stuk lager.

Bij aankomst op het station stond de gids en chauffeur ons al op te wachten. We kregen alledrie een witte sjerp omgehangen en werden welkom geheten in Tibet. Hij heeft ons in het hotel afgezet, mooi in het centrum van Lhasa. 's Avonds vlakbij het hotel in een restaurant gegeten. Ik vond het wel lekker (had hetzelfde als mama), creme tomatensoep en spagettie (hoe Tibetaans wil je het hebben). Wel een heerlijke afwisseling na alle dagen rijst. Maar mama heeft maar een paar happen van haar soep kunnen nemen en een slokje bananenlassi (een soort yoghurtdrank) toen alles er weer uit kwam. Toiletten hebben ze hier niet in de restaurants, daarvoor moet je naar buiten naar publieke toiletten. Maar gelukkig viel het mee, dus had ze het ook niet nodig. Maar mama heeft alleen wat rijst van papa gegeten en veel thee. Dat werd ook aangegeven, veel warm water en thee drinken. Dat helpt het beste tegen hoogteziekte.

De volgende dag om 9.30 uur werden we opgehaald door de gids en chauffeur. Mama voelde zich gelukkig weer wat beter en hebben we het Drepung Klooster bezocht. Daarna hadden we wat tijd vrij en konden we even naar het hotel, 's Middags zijn we naar het Sera Klooster geweest, waar om drie uur de monniken gingen debateren. Een monnik zat in kleermakerszit op een kussen en een andere monnik stond daar tegenover en stelde vragen waar de zittende monnik antwoord op moest geven. Was het antwoord goed dan klapte de staande monnik hard met zijn ene hand op zijn andere hand, de ene monnik wat fanatieker dan de andere. Was het antwoord niet juist, dan sloeg hij met openhand op zijn andere hand. In dit klooster zijn ongeveer 400 monniken, dus het was een aardige groep dat aan het debateren was.

Vanmorgen zijn we naar het Potala Paleis geweest, moesten we enorm veel trappen op. Mama was nog erg moe, dus we hebben heel rustig aangelopen en regelmatig tussendoor gerust. Maar het is een erg mooi paleis. Een deel rood geschilder, dat was het religieuze deel en een deel wit geschilderd, het politieke deel. Hier was ook nog een kamer die van de verdreven Daila Lama was. Heel indrukwekkend. Vanmiddag gaan we met de gids nog naar de Jokhang Tempel hier vlakbij het hotel en daarna even rond lopen door de stad.

Lhasa is trouwens een langwerpige stad met ruim 400.000 inwoners omringd door hoge bergen. Het dal is zo'n beetje helemaal vol gebouwd, dus nu breidden ze uit naar andere dalen of in de hoogte. Het valt nog mee hoe hoog de gebouwen hier zijn aangezien de gebouwen niet hoger gebouwd mogen worden dan het Potala paleis. De mensen vinden wij ook veel vriendelijker als in Beijing. Het verkeer is net zo chaotisch, alleen zijn er veel minder auto's en wegen.
Lhasa wordt ook wel de zon stad genoemd, de zon schijnt heel veel. Ook wij hebben elke dag een strak blauwe lucht met zon. Goed insmeren, want je bent natuurlijk wel hoog. Maar zodra die zon weg, is het koud. Heel erg koud. Zo tegen het vriespunt. Dus we zijn blij met onze sjawls en bodywarmers en alles wat warmte kan geven. Echt enorm die tegenstelling. 's Nachts heb ik ook maar mijn warme slaapzak te voorschijn gehaald. Met twee dekbedden had ik het nog koud. Maar in de slaapzak heb ik heerlijk geslapen. (mama en papa hadden het wel warm gehad, die hadden gewoon de verwarming aan gedaan).

Morgen gaan we nog naar het Ganden Klooster vrij hoog in de bergen. Dat stond eerst voor de 1e dag gepland, maar gezien het feit dat we toch moeten wennen aan de hoogte, leek het de gids beter dat voor de laatste dag te bewaren. Dat was erg fijn, dat hij daar rekening mee heeft gehouden.

Alles gaat hier veel relaxter dan in Beijing. We vermaken ons erg goed. Zijn heel benieuwd naar onze reis verder met de auto richten Nepal. We gaan een aantal passen over van ruim 4.000 meter en een van ruim 5.000 meter. Daarna gaan we alleen nog maar naar beneden (de laatste dag) naar 2.000 meter. Dus dat zal weer heel anders zijn. Maar voorlopig hebben we hier in Lhasa nog wat mooie dingen te zien.

We houden jullie weer op de hoogte.
Lieve groet van ons alledrie,

Egbert, Margriet en Joke

P.s. erg leuk jullie reacties te lezen.