IJle lucht of smog lucht?

Lieve allemaal,

vandaag (voor ons begin van de middag) zijn we aangekomen in Nepal, een totaal ander land dan Tibet, ook al ligt het zo dicht bij elkaar.

Met pijn in ons hart hebben wij vanmorgen van Thingley (ik zal zijn naam nu goed schrijven) en de chauffeur afscheid genomen. We hebben 11 dagen samen op getrokken en zeker met Thingley een leuke band opgebouwd. Hij was heel goed voor ons, keek goed wat wij graag wilde en paste zonodig het programma op ons aan. Super. Maar ook met de chauffeur kregen we steeds meer contact, al blijft het lastig dat hij geen Engels kan.

Na twee dagen in Shigatse zijn we doorgereden naar een andere plaats waarvan ik de naam even kwijt ben. Daar hebben we ook weer een klooster bezocht en na afloop nog even door het dorpje gelopen, maar dat stelde verder niet zo heel veel meer voor. Ook in dit hotel was het koud, geen verwarming, dus zijn we maar lang in de eetzaal blijven zitten, met veel Jasmijnthee en zo'n terrasverwarming erbij was het daar prima uit te houden. (bedankt trouwens voor alle warme groeten, doet ons goed). Daar waren ook twee mannen uit Wales, net gepensioneerd en een van de twee was voor zijn werk veel in Tibet en omgeving geweest en kende hier aardig de weg. We hebben gezellig met ze zitten kletsen en avond gegeten en ook de volgende morgen samen ontbeten. Mijn stem was door de verkoudheid zeer hees geworden en bijna weg, dus ik kreeg van de heren citroenpoeder waar paracetamol bij in zat, van Thinley heet water en nog wat strepsels voor onderweg. Je begrijpt, na zoveel goede zorgen ging het zienderogen beter met mij.

Om 8.30 uur gingen we op pad, een uur later dan gepland. Maar dat kwam omdat, toen mama en papa om 7.00 uur beneden kwamen, de afgesproken tijd voor het ontbijt, er nog niemand in velden of wegen te bekennen was. Tenminste dat dachten ze. Nadat ze op de deur van de eetzaal hadden geklopt (die vlakbij de receptie was) werden de twee meisjes die op een matras achter de receptie lagen te slapen wakker. (dat verwacht je ook niet dat mensen op een matras achter de balie van de receptie liggen te slapen, maar in Tibet heel gewoon, want we hebben het later meer gezien). Een van de dames ging het bed uit en liep snel een gang in en kwam terug met een andere dame. Die liep naar de trap, bleek dat er ook nog een jongen onder de trap lag te slapen en vervolgens werd de deur van het restaurant geopend en konden wij naar binnen (ik was ondertussen ook al beneden gekomen)en ons ontbijt bestellen.

Maar goed, later dan gepland gingen we dus op pad op weg naar het Everest Base Camp. Een bijzonder mooie tocht en we hadden er weer zeer helder weer bij. Een strak blauwe lucht met zon, wat wil je nog meer. Na veel geschud (er is geen asfaltweg naar het basecamp) kwamen we daar begin van de middag aan. Super gaaf. Heel bijzonder de Mount Everest in het echt te zien. En dan sta je zelf op ruim 4.000 meter, en bedenk je dat de top nog weer eens die afstand is. (Wat overigens niet zo lijkt). We hebben daar uiteraard uitgebreid foto's gemaakt, evenals van de andere toppers van boven de 8.000 meter. In totaal 5 bergen waarvan er een volledig in Tibet liggen, de andere voor een deel ook in Nepal.

Na deze ervaring doorgereden naar Tingri, om daar in een zeer eenvoudige accomodatie te overnachten. Aangezien het wintertijd was, hadden we alleen stroom van een generator van 19.00 tot 22.00 uur. Verder kreeg je kaarsen en lucifers om jezelf bij te lichten. Nadat we de kamers hadden gekregen probeerde ik de sleutel uit het slot van mijn kamer te halen, lukte niet. Gelukkig was Thingley nog in de buurt, hij het proberen, lukte af en toe, maar vaak ook niet. Vervolgens deed hij de deur dicht en kreeg je deze alleen nog met de sleutel open. Maar de sleutel dus met geen mogelijkheid om te draaien. Uiteindelijk heeft de chauffeur wat aan het raam lopen morrelen zodat hij deze open kon schuiven. Vervolgens is hij door het raam geklommen om mijn spullen door het raam aan te geven, (want die lagen allemaal binnen) en kreeg ik een kamer er naast. Was ik wel erg blij mee.

Er was in dit hotel dus maar zeer beperkt stroom, geen water (we kregen een grote emmer met koud water er in en een thermoskan warm water), het toilet kon dus ook niet doorgetrokken worden (konden we dus water bij gieten uit de emmer), erg basic dus. Ook de kok was niet aanwezig, dus hebben Thinley + chauffeus ons maar weer op sleeptouw genomen naar een restaurantje iets verder op. Toen we weer terug kwamen liepen Thingley, papa en ik door de tuin naar onze kamers. Mama wilde ons volgen, maar de chauffeur riep haar 'mam, mam' en hij nam haar bij de arm om haar via de officiele weg naar haar kamer te begeleiden. Zo lief en attent, geweldig.

We hadden deze nacht eigenlijk in de buurt van het Basecamp moeten doorbrengen (op 5.200 meter)en de nacht er op hier in Tingri, maar dat zagen wij eigenlijk niet zitten. Daar zouden we een nog eenvoudiger accomodatie hebben, met een toilet buiten, veel hoger gelegen en dus erg ijle lucht, dat Thinley voorstelde gelijk door te rijden naar Tingri en de dag er op vast naar een plaatsje bij de grens te rijden, op ongeveer 2.000 meter hoogte. Daar zou het een stuk warmer zijn en zijn we ook gelijk dichter bij de grens. Wij vonden dit een bijzonder goed voorstel, dat was dan nog maar een nacht nog in de kou in plaats van twee.

Op zondagmorgen zijn we dus vertrokken op weg naar Zhangmu, een plaatsje op de grens met Nepal. Eerst zijn we nog even vlakbij Tingri bij hot springs gaan kijken. We hadden gehoord dat die in Tibet moesten zijn op verschillende plekken en het leek mij wel lekker in zo'n hotspring met uitzicht op de Mount Everest. Maar daar aangekomen, viel het toch wel erg tegen. Het was een aangelegd badje waar inderdaad heel warm bronwater in was. Maar zeer klein en je moest toch eerst door de kou er naar toe lopen (dat valt dan nog mee) maar ook weer terug en je dan weer aankleden. Nergens natuurlijk verwarming en aangezien mama en ik toch al verkouden waren, leek ons dat toch geen goed idee. Daarbij was het helemaal ommuurd, dus je had geen uitzicht (alleen op elkaar) en je zat er als pieren in een potje. Zeer interessant om gezien te hebben, maar we zijn maar weer verder gegaan met onze reis.

Begin van de middag zijn we dus aangekomen in Zhangmu, het was een prachtige tocht er naar toe. Hier was het helemaal groen, een mooi beekje en wat watervalletjes, heel anders dan we de afgelopen dagen gezien hadden. Maar, het voelde ook niet meer als Tibet aan, wat het wel was.

Voor toeristen en lokalen is er maar één grensovergang van Tibet naar Nepal en dat is deze overgang. Er loopt dan ook maar een bergweg door dit dorp naar en van de grens. Ik kan jullie vertellen, wat een puinhoop. Je kon elkaar amper passeren en met veel geduld kwamen we uiteindelijk bij ons hotel uit. Het was ook weer een zeer eenvoudige accomodatie, maar wel met electriciteit en stromend water. Wat wel gelijk opviel, was omdat dit veel lager ligt, je dus ook allemaal insecten hebt. Ook onze kamer zat vol met spinnenraggen en andere viezigheid. De badkamer was van dusdanige afmeting, dat als je op het toilet zat, je met je knieen onder de douche zat. (bij mama en papa zat het toilet aan dezelfde muur als de douche en er dus pal naast. En geen douchegordijn of iets anders om mee af te schermen. Ook hier hebben we het er maar niet op gewaagd en hebben we het douchen maar achterwege gelaten, lang leve de vochtige doekjes.

Wel was er een heerlijk dakterras waar we 's middags in de zon hebbben zitten lezen en puzzelen, het voelde net als vakantie :) Even helemaal niets bijzonders doen en met een prachtig uitzicht in de zon zitten met een fles water binnen handbereik. Heerlijk.

De volgende morgen zijn we om 9.00 uur vertrokken op weg naar de grens, nog ongeveer 8 kilometer rijden. Onderweg stond naast de kant van de weg kilometers vrachtwagens geparkeerd. Het is zo dat van Tibetaanse zijde vrachtwagens alleen op zaterdag en zondag de grens over mogen. De andere dagen niet. De grensovergang aan Tibetaanse zijde is (ook doordeweeks) geopend van 10.00 tot 12.30 uur. Dan hebben ze lunchpauze. Vervolgens is de grens nog open van 15.00 tot 18.00 uur. Sta je dan nog in de rij, heb je pech, moet je de volgende dag maar terug komen (of in dit geval als vrachtwagen wachten tot zaterdag).

Vanaf de Nepalese zijde is de grens wel zo'n beetje 24 uur per dag open, maar ja, daar heb je weinig aan als je dan Tibet niet in of uit kunt. Wij waren om 9.30 uur bij de grens. Er stonden nog twee andere toeristen te wachten en een groep lokale vrouwen met enorm grote tassen.

Om 10.00 uur ging inderdaad de deur open. Thinley liet eerst de lokale vrouwen naar binnen, daarna ons. Wij hoefden niet onze tassen door de scan te halen, maar bij de douane waren we wel wat meer tijd kwijt (ze checkten onze permits etc., en vandaar dat Thinley ook de lokale vrouwen voor liet gaan, die waren zo klaar en weer weg). Daarna moesten onze tassen op een tafel en werden ze oppervlakkig gecontroleerd. Daarna mochten we door en stonden we buiten waar we werden overgedragen aan de gids van Nepalese zijde. Na afscheid te hebben genomen van Thinley zijn we met onze nieuwe gids de Friendshipbridge over gelopen om aan Nepalese zijde een visum te kopen en de douaneperikelen af te wikkelen. Wat een verschil tussen de Chinezen (Tibetzijde) en de Nepalese mensen. De Chinezen hebben geen woord tegen ons gezegd, stonden daar met een strak gezicht en er kon geen lachje van af.

Nadat wij aan Nepalese zijde de formulieren voor een visum hadden ingevuld (en betaald) moesten we één voor één een kantoortje binnen met ons paspoort om bij een hoge meneer een handtekening te halen. Papa eerst, die stoorde hem bij het krant lezen. Daarna ging mama naar binnen, toen kwam hij helemaal overeind en liet mama zien op een kaart waar ze nu was en ook bij mij, hoopte hij oprecht dat wij een goede tijd in Nepal zouden hebben en wenste ons een goed verblijf. Nou, daar kunnen de Chinezen nog wat van leren.

Ook verder waren de verschillen erg groot tussen Tibet en Nepal. Vonden we de wegen in Tibet af en toe slecht (het asfalt was vaak stuk), in Nepal hadden we helemaal geen asfalt. Pas in de buurt van Kathmandu. Mensen in huisjes van golfplaten, kinderen op blote voeten, enorm verschil met wat we in Tibet hadden gezien. Die mensen hadden niet veel, deze hadden nog veel minder. Maar Nepal staat ook bekend om zijn armoede.

Na een tocht van ruim vier uur door de bergen met schitterende uitzichten kwamen we dus aan in Kathmandu. Wat een grote stad vol smog. Het heeft 1.5 miljoen inwoners, heel veel auto's die zwarte rook uitblazen. Nog meer brommers / motoren en alles door elkaar. Verder ook erg stoffig, en je zag gewoon dat de lucht niet helder was van de smog. Kathmandu ligt ook in een dal, waardoor alles er blijft hangen. Wel hebben wij een super de luxe hotel. Mama en papa hebben echt een balzaal van een kamer met een super groot bed, een bank, stoel met bureau en uiteraard badkamer met warme douche en toilet. Wat een contrast met Tibet. Ook wel apart, het land is armer maar we zitten in een vele malen luxer hotel. Ongelooflijk, maar we genieten er wel van. (ik internet ook vanuit het hotel, illegaal, want ik had een kaartje gekocht voor een uur internetten, maar aangekomen bij het internet kon ik zo inloggen zonder mijn code te gebruiken, dus heb ik daar maar even gebruik van gemaakt). Het internetten is hier relatief ook weer duur vergeleken met Tibet en China).

In Nepal heeft de overheid bepaald dat je een bepaalde permit moet hebben als gids. Zo had de gids die ons ophaalde van de grens met Tibet, een permit voor de bergen. Maar niet voor de stad. Dus morgen hebben we een excursie door de stad, dan hebben we dus weer een andere gids, die een permit heeft voor de stad.
(hij was er vanmiddag ook al even om zich voor te stellen en voor morgen en de rest van ons verblijf afspraken te maken, echt alles is super geregeld door Tiara tours).

De dag er op hebben we ter vrije besteding. We zitten zo'n beetje naast een paleis wat nu museum is, dus daar willen we wel naar toe, ook willen we de gids vragen waar we leuk kunnen winkelen en in het hotel kun je nog laten masseren, wat ons ook wel erg lekker lijkt. Dus, ik denk dat we de dag wel door zullen komen.

Donderdag vertrekken we dan naar Chitwan National park, waar we drie dagen in een resort zullen verblijven. Dan hebben we een gids van dit park zelf. Wel blijft de chauffeur bij ons want deze drie dagen brengt hij ons naar Pokhara, waar we twee dagen verblijven, dan weer terug (met chauffeur) naar Kathmandu, waar we dan de volgende dag naar huis zullen verterkken. Maar dat duurt nog ruim een week, dus daar denken we nog niet aan.

Jullie kunnen het lezen, het gaat goed met ons. We genieten van ons hotel (met zwembad, moeten we ook nog doen deze week, we krijgen het nog druk)en we houden jullie op de hoogte van onze belevenissen hier.

Lieve en warme groet van ons drieen,

(onze mutsen, handschoenen, sjaals etc. kunnen we hier wel in de koffer laten, hebben we niet nodig).

Egbert, Margriet en Joke

P.s. het is in Nepal 2 uur en 1 kwartier minder laat dan in Tibet (vergeet vooral dat kwartierje niet). We scheelden 7 uur met Nederland, nu dus nog maar 4 uur en drie kwartier.

P.s. 2.

Heleen, Frits, (en natuurlijk ook de trotse ouders)van harte gefeliciteerd met de geboorte van Lotte. Fijn ook te lezen dat het goed gaat met zowel Lotte als Marloes. Geniet van dit wonder.